qırıq

sif.

1. Qırılmış, kəsilmiş. Qırıq ip. Qırıq məftil.

2. Rabitəsiz, əlaqəsiz. Qırıq cümlə.

3. Sınıq, sınmış. Qırıq kasa. Qırıq şüşə. – Sarxan əlindəki qırıq fənəri yuxarı qaldırdı. M. Hüs.. Yelkənlər qırıq quş qanadı kimi cansız bir hərəkətlə yırğalanırdı. M. Rz.. Təsərrüfatçı ona <Qədirə> qırıq bir taxt göstərib dedi: «Hələlik ötüş». M. C.. // Yaramaz, dəyərsiz, sınıq. Yaxşı ki, dədəm Qafar sənə bu qırıq tüfəngi qoyub getmişdir. A. Ş..

4. is. Qırılmış, sındırılmış, parçalanmış şeyin kiçik parçası, tikəsi. Şüşə qırığı. Qənd qırığı. İp qırığı. – Gülsüm xala . . barmağını uşağın ağzına salıb, əzgil çəyirdəyindən, gavalı çəyirdəyindən, kömür qırığından çıxarırdı. Ə. H.. // Tullantı; qırıntı. Kağız qırıqları. Papiros qırığı.

5. «Bir» sözü ilə: bir qırıq – bir tikə, bir az, bir zərrə. Bir qırıq çörək.

6. məc. İncimiş, sınmış. Qırıq könül.